Blog Archives

Lakenhal Laat – THE ARTISTS THAT MAKE ME

25/12/2024

Ongeveer één keer per maand is er op vrijdagavond in museum De Lakenhal in Leiden een bijzondere avond! Elke tweede vrijdag van de maand kan je vanaf 19:00 tot 22:00 uur het museum bezoeken. Daarnaast zijn er workshops te volgen in het atelier van het museum. Een bezoekje garandeert het ontmoeten van veel andere kunstliefhebbers.
Klik op de foto's om ze volledig te kunnen zien!

Jouw weekend begint in het museum! Of zoals het museum zelf zegt: “Kom elke tweede vrijdag van de maand tussen je werk en de kroeg naar Museum De Lakenhal voor een flinke dosis inspiratie en kennis. Doe mee aan een verdiepend programma vol lezingen, workshops, performances en meer.”
De avond van 13 december 2024 was volgepland. Dit was het programma:
Meet the artist - Joosje Bosch
Meet the artist – Casper Faassen
Meet the artist – Krien Clevis
En Performance: Collective killed the individual star – Jonny Tudor
Interventie: The loner is always the bandit – Sam Mance
Inloop workshop: Beeldvlakken

Naast deze indrukwekkende opsomming aan kunstenaars, lezingen en workshops, was er een paneltalk met diverse kunstenaars die in het najaar in de Lakenhal samen gaan exposeren. Natuurlijk loopt ook de expositie over Leiden viert feest – 450 jaar optochten nog.

Het was een verademing, zo rustig dat het was in het museum. We konden alle tijd nemen tussen de artist talks en paneltalk om lekker rond te lopen. In ieder geval eerst naar één van mijn favoriete werken op de begane grond: een schilderijtje van Gerrit Dou (Leiden, 1613-1675), De Astronoom. Zodra ik de smalle ruimte binnenloop, wordt mijn blik altijd gelijk vastgepind op dat ene kleine werkje. Het licht, het donker, het fijne. Ik raak altijd ontroerd van dit werk, sowieso van Gerrit Dou! Vooral in deze smalle ruimte komt het zo goed tot zijn recht. Een hele mooie extra touch, waar goed over na is gedacht.

Een ander werk waar ik gek op ben, bevindt zich boven. Glas-in-lood raam uit het Algemeen Handelsblad-gebouw te Amsterdam, tussen 1927-1928 van Harm Kamerlingh Onnes. “De voorstellingen in de ramen laten zien hoe dagelijks de krant gemaakt wordt en van de persen rolt. De bovenste rij ruiten geeft de financiële zijde van het bedrijf weer. De tweede rij van boven is gewijd aan de typografische afdelingen en de derde rij toont de redactie. De onderste rij laat het drukken van de krant zien. Duidelijk is te zien hoe de kunstenaar beïnvloed werd door de geometrische constructies van De Stijl,’’ zoals op de site te lezen is. Ik word altijd gevangen door de eenvoud van de illustraties, het kleurgebruik en alle kleine details in het glas-in-lood raam. “Toen het handelsblad in 1970 fuseerde met de Nieuwe Rotterdamse Courant, werd het glas-in-lood raam uit het pand gesloopt. Een boer kocht de ramen op omdat hij het lood wilde gebruiken. De twintig panelen werden in 2004 teruggevonden in een boerenstal bij Amsterdam. De boer was nooit begonnen aan het scheiden van het glas en lood, waardoor de ramen met relatief geringe schade werden teruggevonden. Na restauratie konden ze worden overgebracht naar Museum De Lakenhal in Leiden.”
Gelukkig maar, want zo kunnen Alex en ik samen met vele anderen elke keer weer genieten van dit bijzonder mooie stuk!

Het derde werk waar ik altijd heen loop, hangt ook boven. Het is het werk Steenbakkerij bij Krefeld, 1906 van Johan Thorn Prikker. “In dit schilderij van een steenfabriek in Krefeld ontbreekt elke menselijke activiteit. De nadruk ligt op de weergave van een atmosferisch landschap. Het schilderij is stilistisch een mengsel van pointillisme en impressionisme. Johan Thorn Prikker maakte in de periode 1890-1895 naam met een imposant symbolistisch oeuvre. Daarna verschoof zijn belangstelling van de vrije kunst naar de gebonden kunsten. In 1904 vestigde Thorn Prikker zich in Krefeld, waar hij docent werd aan de Kunstgewerbeschule. Vanaf die tijd werd hij vooral in Duitsland bekend met monumentale glas-in-loodramen. De vrije schilderkunst beoefende hij in deze tijd niet veel meer.”
Al van ver zie ik elke keer dit schilderij weer hangen. Na het werk van Jan Toorop in pointillistische stijl gezien te hebben, geeft dit werk mij altijd veel rust. De kleuren maken mij vrolijk en rustig. Alle kleine stipjes vormen een mooie passage van rust en ik zie elke keer dat ik het schilderij bekijk weer een ander detail.

Na een rondje bovenverdieping wordt het tijd voor een rondje artist meetings. We beginnen bij Casper Faassen. Inspirerend om te horen hoe Caspers verbinding met De Lakenhal tot stand is gekomen, van kinds af aan. Uiteraard vertelt hij ook over zijn liefde voor het prachtige drieluik ‘Het laatste oordeel’ van Lucas van Leyden, wat hem inspireerde tot het werk dat nu bij Molen de Valk in het water staat. Het drieluik ‘Het laatste oordeel’ van Lucas van Leyden uit 1527 vormt de basis van het kunstwerk van Casper Faassen, dat de 3 October Vereeniging cadeau geeft aan Leiden. Het dient ter nagedachtenis aan het ontzet van Leiden van 450 jaar geleden en wordt speciaal ter gelegenheid van dit jubileumjaar vervaardigd. Deze fontein van Faassen is de vervanging voor de oude fontein in de Rijsburgersingel.
Ondanks dat het gesprek met Faassen maar een kort gesprek is, is het altijd fijn om te horen wat de beweegredenen zijn voor een werk. Dit, naast hoe het proces precies in werking is gesteld. Casper werkt als schilder en fotograaf en heeft zijn atelier om de hoek bij De Lakenhal. Zijn werk is de laatste jaren steeds verstilder geworden. Ik hou van zijn stijl van de laatste jaren, waarin hij verschillende technieken combineert, alsof je door een melkglas naar een object of mens kijkt.

Het is bijzonder om zo met de kunstenaars in gesprek te gaan. Ik vond zelf het gesprek van Joosje Bosch over haar jas van Leids Laken voor de 3 October Vereeniging heel bijzonder. Ze pakt thema’s van onveiligheid van vrouwen, de optocht ineen en maakte daar met haar moeder een prachtige jas van. Op haar Instagram zie je hoe zij dat hebben gemaakt: https://www.instagram.com/joosjebosch/. Een super gaaf extraatje bij dit werk is dat de bezoekers echt de jas mochten voelen en zelfs aandoen!

Ik laat even Joosje zelf aan het woord via haar Instagram:
“Phoe, ik weet even niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik ben ook brak. Maar het is vandaag 3 oktober, dus het moet even nu. Ik had dit natuurlijk eerder moeten doen.
Elk jaar kiest de 3 October Vereeniging een kunstenaar om een speciaal kunstwerk te maken. In 2023 kreeg Anna die eer. Het werk was klaar en zou bij ons in de studio opgehaald worden door @casperfaassen, kunstenaar en lid van de vereniging. Tijdens zijn bezoek raakten we in gesprek over Leidens Ontzet, de tradities, en de hoop op nieuwe ontwikkelingen.
Voor het jubileum van 450 jaar 3 October Vereeniging was dit misschien wel hét moment om te reflecteren. Wat is er eigenlijk veranderd sinds de eerste viering van Leidens Ontzet? Wat betekent het feest anno 2024? En, nog belangrijker: wat had er misschien al veranderd moeten zijn?
De opdracht die ik vervolgens van Casper kreeg was helder: ik moest mijn kritische blik weer inzetten en het kunstwerk voor het jubileumjaar in 2024 presenteren.
Ik twijfelde of ik dat wilde doen, want ik heb mijn activistische kunst om een reden achter me gelaten. Maar 2 minuten nadat hij weg was, appte ik hem.
Als kind keek ik altijd vol bewondering naar de leden van de 3 October Vereeniging. Hun statige, lange zwarte jassen en hoge hoeden maakten diepe indruk op me. Vanaf dat moment wist ik het: ik wilde ooit ook door de stad paraderen in zo’n prachtige outfit, door de stad waar ik zoveel van houd. Dus met trots presenteer ik een kunstwerk in de vorm van een jas – een jas die ik tijdens de festiviteiten zou willen dragen om te paraderen, te zingen en te vieren, net zoals de leden van de 3 October Vereeniging dat voor mij deden.
Maar deze jas is meer dan alleen een kledingstuk. Het is een kritische en humoristische weerspiegeling van de vragen die ik stel over Leidens Ontzet anno 2024. Is het nog hetzelfde feest? Zijn de waarden nog relevant voor een stad die zo sterk is veranderd? En misschien wel het belangrijkste: waar zijn de nieuwe stemmen en gezichten?
De jas, die ik samen met mijn moeder Marleen Bosch heb ontworpen, is een uniek samenspel van generaties en materialen. De buitenkant is gemaakt van authentieke Leidsche Dekenstof uit 1976 van Van Dijck, terwijl de binnenvoering een laken van mijn oma bevat. Dit symboliseert de verbinding tussen verschillende generaties Leidenaren en hun gedeelde verhalen. De binnenvoering bevat illustraties van onderwerpen die vaak buiten de festiviteiten blijven. Het laat zien dat er meer schuilgaat onder het oppervlak en onbesproken blijft.
Leidens Ontzet is een feest van traditie, maar het staat ook open voor nieuwe interpretaties en frisse perspectieven. De 3 October Vereeniging heeft een lange geschiedenis in het behouden van deze tradities, en dat is wat het feest zo uniek maakt. Tegelijkertijd is het fantastisch om te zien dat het Ontzet elk jaar nieuwe lagen en betekenissen krijgt. Als kunstenaar voel ik me vereerd om aan deze rijke geschiedenis te mogen bijdragen, met een open blik op wat Leidens Ontzet vandaag de dag betekent.”
Zelf had ik al wat vaker enkele illustraties van Joosje voorbij zien komen, en ik word geraakt door haar verhaal tijdens deze artisit meetup. Onder de eerste blik van vrolijkheid zit vaak een pittige toon. Ik hou er van en hoop dat ze zich blijft uitspreken! Volg haar, ze is echt bizar goed: https://joosjebosch.nl/

Wil je zelf ook een bezoekje wagen aan Lakenhal Laat? Kijk dan even op de website van De Lakenhal. Het is absoluut de moeite waard!

De volgende Lakenhal Laat heeft als thema ‘’450 jaar Leids studentenleven’’
Datum: vrijdag 14 februari 2025
Tijd: 19.00 tot 22.00 uur
Prijs: €10 regulier of €7,50 met Museumkaart, studententasje of andere kortingspassen. Studenten betalen deze editie €4,50.
Aanmelden: bestel je tickets online of aan de kassa op de avond zelf (op = op)
Let op: voor sommige programmaonderdelen is een beperkt aantal plaatsen - meld je dus op tijd om verzekerd te zijn van een plekje

Locatie:
Oude Singel 32
2312RA Leiden
+31 (0)71 5165360
www.lakenhal.nl

Openingstijden:
Maandag: gesloten
Dinsdag: 10:00 – 17:00 uur
Woensdag: 10:00 – 17:00 uur
Donderdag: 10:00 – 17:00 uur
Vrijdag: 10:00 – 17:00 uur
Zaterdag: 10:00 – 17:00 uur
Zondag: 10:00 – 17:00 uur

0 Opmerkingen

De architectuur van het Lehmbruck museum

18/12/2024

0 Opmerkingen

Een van de opvallende kenmerken van het Lehmbruck Museum is zonder twijfel de architectuur, die vandaag de dag nog steeds uniek is. Denk aan het betonnen lichaam van de Lehmbruck-vleugel, dat in de aarde is gehurkt en een geweldig uitzicht biedt op het omliggende park, en het monumentale kubus van glas dat de eerste expositieruimte omsluit. Je ziet hier duidelijk dat het werk van Mies van der Rohe als inspiratie is gebruikt. Het mooie aan dit museum is dat het gebouwd is in drie fases, wat een ontwerp is van de zoon van Wilhelm Lehmbruck, Manfred. Het meest in het oog springend is voor mij de vleugel gewijd aan het werk van zijn vader. Vol met diepe bewondering wat een gebouw kan doen, heb ik meerdere rondjes gelopen. Het gecurvde beton met houten bekisting structuur, het prachtige glas, van kiertjes tot enorme proporties, het licht dat geleid wordt naar de kunst, in één woord: schitterend. Donkere delen waar de schetsen en schilderijen van Lehmbruck hangen voelen knus en warm, alsof je naar het werk wordt toegezogen. Andere delen baden in het licht, zelfs op deze donkere, grijze en regenachtige herfstdag. Door mooie daklichten stroomt het licht op de beelden als Jacobsladders uit de wolken.
In deze ruimte kan ik uren verblijven. Genietend van de mooie binnenruimte. Het atrium, als volkomen kubus in de ruimte, voelt aan als een warm bad. Minimalisme in alle details die zo prachtig zijn vormgegeven dat het gebouw zelf al een kunstwerk op zich is. Het lijkt alsof het gebouw zich plooit en om jou heen vormt. Dan weer geborgen, dan weer ruim. Licht, en dan weer donker als de nacht.

In de glazen kubus aan de entree van het museum, ademt ruimte, lucht en energie. Het werk staat ruim verdeeld over de meerdere verdiepingen die met elkaar zijn verbonden en vouwen zich om andere delen van het museum heen. Hier vind je de klassiekers van de beeldhouwkunst, Barbara Hepworth, Jean Arp, Giacometti, Zadkine en Rodin! Wat kan een gebouw toch veel betekenen voor de kunst. Dit museum stijgt met iedere stap hoger op mijn ranglijst met prachtige musea!
Hoe wonderlijk, dat je met het afdalen van de trap en het doorlopen van een prachtige glazen tunnel, je opeens in een volkomen andere ruimte lijkt te zijn getransporteerd. Donker en zwijgzaam voelt het hier. Dit is de plek waar tijdelijke tentoonstellingen de ruimte krijgen. Weer valt op hoe bijzonder mooi de werken zijn uitgelicht. Hoe fraai er gedurfd met kleur wordt omgegaan. Zoals altijd duiken Alex en ik bijna op en onder de werken, de suppoosten zijn vriendelijk en vinden het leuk hoe geïnteresseerd wij zijn naar de Duitse kunstenaars die wij niet kennen.

Elke keer, bij elke ruimte, zijn wij samen weer verbaasd over het gebruik van ruimte en licht.
Buiten dat heeft het museum dan ook een prachtige collectie. Natuurlijk komen wij voor onze liefde voor sculpturen, maar wij vergeten zeker niet dat dit museum een heel brede kunstcollectie heeft. Zo zijn er werken uit het klassieke modernisme, het expressionisme, het surrealisme en de constructivistische beeldhouwkunst. Daarom volgt nu even een kleine opsomming om je te verleiden om de trip naar Duisburg gewoon te ondernemen.
Natuurlijk hebben we werken van de eerder genoemde grootheden mogen aanschouwen, deze vonden wij in de glazen kubus. Er is echter nog meer te zien, zoals prachtstukken van René Magritte, Niki de Saint Phalle, Salvador Dalí, en Rebecca Horn. De werken worden vergezeld door veel wonderschone kunst van Duitse kunstenaars die wij in Nederland nauwelijks kennen, maar wat mij zeker getriggerd heeft om hier meer in te duiken! Bijzonder en wat ik niet wist, is dat het museum de grootste groep werken bezit van Alberto Giacometti in Duitsland.

Naast het modern aanvoelende gedeelte van het museum en de donkerte van de benedenverdieping, bevindt zich nog een vleugel aan het museum waar je meer de kunstgeschiedenis van Duitsland ervaart. Hier vind je ook de meest waanzinnige werken. Beneden is ook dit prachtige stuk van het museum waar de zaal met werken van Henry Moore tentoongesteld staat. Lees hier alles over in de Lehmbruck Expositie blog. Deze tentoonstelling staat vol met jongere, brutalere en uitdagende kunstwerken. Het leuke is dat, wanneer je van boven naar beneden loopt, je steeds een spannende blik kan werpen op de kunst die in de benedenverdieping groots uitpakt. Deze enorme ruimtes zijn, net als dieper in het museum, kunstig met elkaar verbonden; ze voelen intiem en dan weer groots.
Ik weet niet hoe ik je meer kan overhalen om die trip naar Duisburg (en vooral dit museum) in te plannen. Het is bizar. Neem er gerust een flink deel van de dag de tijd voor als je volop wilt genieten. Wij waren er op een dinsdag en wij waren met slechts zes andere bezoekers in dit enorme museum. Helaas was daardoor de koffiehoek niet geopend. Later bedacht ik mij, dat wij gerust hadden kunnen vragen of wij even aan de overzijde in het winkelcentrum wat hadden kunnen eten om daarna terug te keren. Het personeel en alle vrijwilligers zijn super behulpzaam! Alle teksten zijn ook naar het Engels vertaald, dus ook zonder goede kennis van de Duitse taal kun je alles lezen in het museum. Het grootste gedeelte van de dames en heren in het museum spreekt ook prima Engels.

Natuurlijk, zoals altijd na een museumbezoek, vind je mij in de museumboekhandel. Deze is erg klein hier, maar niet minder bijzonder! Vergeet vooral niet om even in de postermap te kijken! Wanneer ga jij een bezoekje wagen?

Lehmbruck museum
Openingstijden:
Dinsdag t/m vrijdag 12.00 - 17.00 uur
Zaterdag, zondag 11.00 - 17.00 uur
Maandag gesloten

Entree: €9,00 per persoon

Adres:
Friedrich-Wilhelm-Straße 40
47051 Duisburg

0 Opmerkingen

Art book van Colin Knoester

18/12/2024

0 Opmerkingen

Wie zijn de jongens van De Supermarkt?

Colin Knoester (2005) is een kunstenaar en (stads)dichter uit Zoetermeer. Als dichter is hij gefascineerd door menselijkheid. Het inzoomen naar persoonlijke kwesties in vergelijking tot grotere. Dat verkent hij door de lijn tussen “de normale dagen romantiseren” en “kijken naar de feitelijke waarheid en exorbitant bijzondere dingen te zien” wazig te maken. Dit vertaalt hij door gedichten en verhaaltjes te combineren met fotografie, videografie en graphic design. Hij neemt de lezer mee op zijn surfplank door de golvende schommelingen die gepaard gaan met het dagelijkse leven. Op 14 november 2024 is Colin in een competitie met negen andere dichters, verkozen voor 4 jaar als officiële stadsdichter van Zoetermeer. Als stadsdichter zal hij gaan voordragen bij verschillende evenementen zoals de verhalen marathon.
Twee jaar geleden begon hij met het schrijven van muziek teksten en sinds een jaar schrijft hij veel gedichten en korte verhalen (zoals in zijn artbook!). Als stadsdichter hoopt hij het dichterschap te verjongen. Dat gaat vast lukken; hij was zelf pas 19 jaar toen hij deze wedstrijd won!

Dimitrije Trajkovic is een kunstenaar en grafisch designer uit Zoetermeer. Als kunstenaar is hij gefascineerd door de functie van de mens. Ons gedrag, hoe wij er (niet) uitzien, hoe we ons gedragen en de redenen achter onze acties fascineren hem. Hij vertaalt deze observaties in zijn kunst door mensen af te beelden, vaak in geabstraheerde vormen. Door zich te baseren op grafische design principes, probeert Trajkovic de menselijke ervaring te verkennen en zichtbaar te maken.

Rennen voor de laatste trein

In deze prachtige dichtbundel van Colin en Dimitrije is het leven door de ogen van de jongens te vinden. De diepe, donkere dalen, de zonovergoten dagen, de reis door het bestaan. Het raakt mij keer op keer. In mijn gedachten hoor ik Colin voordragen. Zijn intonatie van de teksten, ik zie de beelden voorbij schieten in mijn ogen die Dimitrije met zoveel zorg heeft gemaakt en samengesteld. Wat een goed duo zijn de jongens. Ook al had ik het artbook als proefdruk tijdens de Kunstroute Leiden expositie in ons atelier in september al gezien, het vasthouden, genieten van hoe het uiteindelijk is geworden, doet mij tot tranen roeren.

Een gedicht wat Colin voor de verjaardag van Dimitrije heeft gemaakt, geeft zo mooi hun relatie weer:

DIMI DAG
Wat je denkt is wat je ziet
Geduldig wachten op de overwinning zelfs als je soms
verliest.

Zonder te kijken naar een stappenteller
maken we stappen,
kijken naar bladeren, je bent niet diegene die is aan het
Vallen.
De trap op lopen met een rustige jog.
Wetend dat je er wel eens af bent gevallen.

Zonnebloemen die al zoveel zon hebben dat ze nu draaien
naar succes.

Maakt niet uit wat je doet het is jou dag!

(voor Dimi zijn 20e verjaardag)

De Supermarkt is de wereld van Dimitrije en Colin. Het is geen bedrijf, en zelfs geen collectief. Het is ook niet de naam van hen als duo; De Supermarkt is een platform en ondersteuning voor wat zij creëren.

De Supermarkt geeft de heren een kans om te overleven in de kunstwereld. Het geeft hun een naam en een anker om zich aan vast te houden. Met De Supermarkt zijn zij een veel groter item dan slechts zichzelf.

Om maar even een voorbeeld te geven, het boek is Colins eigen project. Het is echter geproduceerd en uitgegeven onder De Supermarkt, en niet door De Supermarkt.

Het paar richt zich op de mensen om hen heen en wat de connectie is met hun omgeving. Ze willen heel graag hun passie voor mensen en de mensheid laten doorschijnen in hoe zij werken.
Dit hoef je natuurlijk niet letterlijk te zien in het werk zelf, want anders zou dat hen erg weerhouden van zowel experimenteren als groeien. Toch merk je, als je met ze werkt of als je ze ziet, online of in het echt, dat zij duidelijk willen maken dat zij de mede-persoon heel belangrijk vinden. En die blijdschap willen zij heel erg graag met zich mee trekken, waar zij ook naartoe gaan of zijn.

Link naar het Instagram profiel van De Supermarkt, het gezamenlijke kunstproject van Dimitrije en Colin: https://www.instagram.com/p/DAQ5hjUicpd/?igsh=YXd5Z3J5aTR2N3Rz

Bestel link voor het boek, na invullen krijg je een betaallinkje en dan is je bestelling compleet: https://www.de-supermarkt.nl/?fbclid=PAZXh0bgNhZW0CMTEAAaZSAeYXkpb7SjtfO_o2cTqwiPY9ymwDZNIaFabEyJz2WaT4BqW3uYX1ELI_aem_JfOOGyuSMmWdPM0Eev_9PA

0 Opmerkingen

Moore expo in Lehmbruck museum 12/11/24

10/12/2024

0 Opmerkingen

Met bijna 500 exemplaren vormen de werken van Henry Moore (1898-1986) een bijzonder groot deel van de grafische collectie. Tijdens zijn bezoek aan Duisburg in 1965 beloofde hij, uit enthousiasme voor dit eerste museum voor moderne beeldhouwkunst, het Lehmbruck Museum een afdruk van elke grafiek die in de toekomst zou verschijnen. Vanaf dat moment wijdde hij van elk nieuw blad een kopie aan “voor Duisburg”.

Dit is de aanleiding om een grote expositie te maken over de schetsen van Moore, overlappend met het 60ste jubileumjaar van het museum. De expositie laat een representatie zien van de geschonken schetsen in dialoog met de uiteindelijke sculpturen. Het neemt ons mee op een visuele reis met één van de grootste kunstenaars van de 20ste eeuw. Klik op de foto's om deze volledig te zien!

De expo laat zien hoe ‘close’ de band was tussen Moore en museum Lehmbruck. Het geeft een diep inzicht in de creatieve kracht en diversiteit van een artiest wiens werk nog steeds de wereld vormt.
Er is een groot deel gewijd aan de schetsen die hij maakte van de olifantenkop, die hij in zijn atelier had staan. (Hiervan was een replica te zien in de tentoonstelling in Beelden aan Zee van 7 april 2023 tot 22 oktober 2023).

Je ziet hier zo mooi het startproces, alle schetsen lijken nog op de mammoet, en het overnemen van de abstractie en het vormen tot een uiteindelijk beeld. Prachtig om te zien hoe details, krommingen en holtes het gaan overnemen van de werkelijkheid. Deze techniek leer ik mijn cursisten ook die meedoen aan de workshop van Schets naar Beeld; een workshop die op de deelnemers veel impact heeft en ook hun werk beïnvloed en verruimd.

Natuur

“People may think it’s funny that someone like Henry Moore should draw sheep, as though it’s unnatural to look, as though it’s unnatural to want to draw from nature, as though one should become what you may call a sculptor of forms that are half invented, as though you shut your eyes to nature.” - Moore, 1974

Moore leefde voor en met de natuur. Al zijn abstracte werken zijn te herleiden naar de natuur. Bomen, takken, dieren, skeletten en botjes, al deze voorwerpen verzamelde hij tijdens zijn wandelingen en bewaarde hij in zijn ateliers. In zijn enorme verzameling zie je de diepe aanbidding van de cyclus van de natuur en de organische vormen van dieren en de plantenwereld. In zijn ogen is asymmetrie een symbool van leven, net als dat groei en de beïnvloeding van de elementen zorgen voor volkomen asymmetrie in de natuur..

Deze natuurlijke asymmetrie is ook terug te zien in het werk van Moore. Hij ontdekte in zijn gedetailleerde studies in schets, klei of gips de omgeving, en verkende de spanning tussen de natuurlijke vorm en de artistieke abstractie.

Ik vind dit zo’n prachtig citaat van Moore, het ligt zo dicht bij mijn eigen hart:

“Ik geloof dat een beeldhouwer iemand is, die geboeid wordt door de vorm van dingen. Een dichter is iemand die geboeid wordt door woorden; een musicus is iemand die geboeid wordt door, of bezeten is van klanken. Maar een beeldhouwer is iemand die bezeten is van de vormen en verschijningen van dingen, en niet de vorm van één ding, maar de vorm van alles, wat dan ook: het opbloeien van een bloem: de harde, samengebalde kracht in de delicate vorm van een bot; de sterkte en solide vlezigheid van de stam van een beuk. Al die dingen leren een beeldhouwer net zoveel als een mooi meisje – het figuur van een jong meisje – en ga zo maar door. Ze maken naar mijn mening, elke vorm, elk stukje natuur, dieren, mensen, stenen, schelpen, alles wat je mooi vindt, je helpen een sculptuur te maken. Zo verzamel ik zelf her en der wrakhout – alles waarvan de vorm me boeit – en dat zet ik dat kleine atelier van mij, zodat ik elke dag, of avond, dat ik er ben binnen vijf of tien minuten iets kan pakken of bekijken dat me de aanzet voor een nieuw idee geeft.“ - Moore, 1964

Mens

Een deel van de tentoonstelling is gewijd aan schetsen die te maken hebben met zijn onderzoek naar de mens. Door de gehele loopbaan van de kunstenaar komen de onderzoeken naar het menselijke lichaam terug. Dit was dus niet maar een tijdelijke interesse van hem, maar een herhalend iets in zijn leven.
Van het welbekende liggende figuur, hervond hij telkens weer een al dan niet vernieuwde vorm.

Forms of comfort

“Most artists have obsessional themes, subjects which recur in their work, -ons such with me is the ‘reclining figure’, another is the ‘Mother and child’ a third is the ‘Helmet head’ idea, where one's form is mysteriously protected inside an exterior form.” 1976

Vanuit het liggende figuur ontwikkelde zich door de helm (1939) vroeg in zijn carrière, vormen die door elkaar beschermd worden. In feite een figuur en een omhulsel; het pantser dat bescherming kan bieden. De thema’s oorlog en moeder en kind lopen hierbij door elkaar. Het gevoel van bescherming is overheersend. Al die zaken zijn met elkaar verbonden in het idee van het inwendige en het uitwendige. Het mooie van deze expositie in het Lehmbruck Museum is de combinatie van het zoeken naar de geborgenheid van deze vormen en het dominerende beeld in brons in het midden van de stille ruimte. Je voelt je gedragen en beschermd met deze bijna ‘wachter’achtige verschijning in de ruimte.

Wil je meer weten over hoe Moore de wereld zag en hoe hij bedacht welke vorm in zijn schetsen het beste uitkwam in steen, gips, brons of in beton? Ga naar deze bijzondere expositie, waar niet zijn beelden zelf om de aandacht vragen, maar de finesse van zijn schetsen, je een diepere beleving van Moores werk geven. Of volg mijn lezing met workshop: In de voetsporen van Henry Moore!

“Als ik beweer dat ik abstract werk, bedoel ik dat ik de natuur bestudeer zonder haar te kopiëren en dat ik recht probeer te doen aan de eigenschappen van het materiaal waarmee ik werk, maar ook aan het idee dat ik daaruit probeer te bevrijden.”
Wil je meer lezen over Moore, lees dan dit blog over de expo in Scheveningen

De Henry Moore expositie: Henry Moore for Duisburg in het Lehmbruck Museum in Duisburg is nog te zien tot 19 januari 2025.

Lehmbruck Museum
Openingstijden:
Dinsdag t/m vrijdag 12.00 - 17.00 uur
Zaterdag, zondag 11.00 - 17.00 uur
Maandag gesloten

Entree: €9,00 per persoon

Adres:
Friedrich-Wilhelm-Straße 40
47051 Duisburg

0 Opmerkingen

Arp expo in Bozar Brussel 10/11/24

5/12/2024

0 Opmerkingen

Jean/Hans Arp en Sophie Taeber Arp expositie in Bozar Brussel
‘Friends, Lovers, Partners’

Op deze druilerige zondag reizen we af naar Brussel voor twee van mijn geliefde kunstenaars. Ik heb er niet voor niets zelfs een lezing en workshop van gemaakt! Na wat gedoe met een parkeerplek vinden, komen wij aan bij het bizar mooie gebouw van architect Victor Horta, een grootheid in de architectuur! Dit is een van zijn eerste gebouwen in een geometrische art deco! Het volledige gebouw is tegen de kunstberg opgebouwd (bij de opening in 1928 was dit nog een kaal en onontgonnen gebied met alleen het koninklijk paleis boven op de berg).
Klik op de foto's om deze volledig te zien.

Zoals altijd ben ik opgewonden om al het moois weer met eigen ogen te gaan zien. Bij de expositie is een dik boek uitgegeven, dat ik voor de expo al deels heb gelezen via een lieve cursist van ons die de liefde voor Arp deelt. Het ziet er veelbelovend uit. Ik word ook altijd wat gespannen, beetje raar, maar ik hoop zo dat we weer veel ‘nieuw’ werk in het echt kunnen zien. Wij staan dus haast letterlijk te trappelen!

Deze prachtige tentoonstelling meandert door het prachtige gebouw, of zeg gerust paleis, van Bozar in Brussel. Steeds vind je één zijde van de wanden gewijd aan Sophie haar werken in de betreffende periode, aan de overkant als echte ‘Vrienden, Geliefde en Partners’, Jean/Hans zijn werken uit dezelfde periode. Vanaf het moment dat ze elkaar in een galerie in Zurich (1915) ontmoetten, is hun band sterk, onbreekbaar en zijn zij compleet verbonden met elkaar. Inmiddels, 109 jaar later, is hun kunst relevanter dan ooit.

Bijna elk jaar rijden Alex en ik voor een nieuwe expositie van de ‘Arpen’ naar het Arp Museum Bahnhof Rolandseck, vlak bij Bonn in Duitsland. Ik veronderstel dat onze beider liefde voor hun werk diep is geworteld. Nog altijd verbaast het mij hoe weinig mensen weten over hen en wie zij zijn. Ons atelier hangt inmiddels vol met posters van hun beiden. Toch val ik weer als een blok voor het werk van Sophie. Er is sprake van tijdloosheid, een pure schoonheid in het kleine en fijne. Een kussensloop aan het begin van de expositie vangt mijn oog. Ik bedenk mij dat haar werk op dit moment net zo mooi, zo niet nog mooier dan voorheen, zal worden gezien door de aanschouwer.
Tuurlijk kies je bij zo’n bijzondere expositie geen winnaar, maar als die er was, dan wist ik het wel ;).

Begrijp mij niet verkeerd, ik adem Jean/Hans Arp, ik heb zelfs als ode een beeld van hem op mijn lijf getattoeerd! De liefde zit diep, je begrijpt me. Diep van binnen besef ik me dat zij, Sophie, in een andere tijd leefde, waarin zij moest vechten tegen de mannen, om haar plek in de kunstwereld te veroveren. Iets waarvan ik vind dat te weinig wordt erkend. Het lijkt alsof er pas in de laatste jaren meer aandacht komt voor haar invloed op Jean/Hans zijn werk en vice versa.
Zoals gewoonlijk lopen Alex en ik soms samen, soms alleen door de prachtige ruimtes van het Bozar. Soms staan wij stil bij iets dat ons raakt, verwonderd of blijdschap creëert, omdat wij het eindelijk in het echt kunnen zien en niet in de flinke stapel boeken die wij in de jaren hebben verzameld. Zoals altijd besluiten we aan het einde van de tentoonstelling dat wij nog geen afscheid kunnen nemen van de werken, en lopen wij nogmaals terug. Inmiddels een standaard ritme van ons. Ons oog valt altijd op nieuwe dingen, als we weer teruglopen naar het begin van een tentoonstelling.

Al eerder hebben Jean/Hans en Sophie Arp in het Paleis van de Schone Kunsten een gezamenlijke expositie gehad. Pas tien jaar na haar plotselinge dood, door een defecte kachel, krijgen de twee in 1953 een expositie waarin Sophie onder haar eigen naam kan exposeren. Zo jammer dat ze dit zelf niet meer heeft kunnen meemaken.

Maar terug naar deze expositie! Samen zijn zij toch het power kunst-koppel van de 20ste eeuw! Sinds zij elkaar hebben ontmoet is er een band die onbreekbaar is. Zij inspireren en helpen elkaar. Zo maken ze niet slechts individueel werk, maar gaan ze ook samen werk maken! Iets waarin Alex en ik ons helemaal in kunnen vinden. Wij kunnen ons zo goed voorstellen, hoe zij gedurende avonden met vrienden of samen konden sparren over verschillende kunstuitingen en kunstenaars, hoe zij zich liefdevol met elkaars werk bemoeiden, hoe zij elkaar hielpen met individuele kunstwerken en vooral ook hoe zijn samen aan het werk konden gaan. Hun gezamenlijke werk staat zo los van hun eigen werk, het is echt een blend geworden!

Wat zo mooi is, is dat Jean/Hans en Sophie samen buiten de kaders gingen werken. Iets was niet alleen kunst als het een sculptuur of schilderij was. Sophie heeft altijd al met veel verschillende materialen gewerkt en werd daardoor vaak weggezet in de hoek van kunstnijverheid, volkomen onterecht, of course. Je ziet in de expositie dat hun gezamenlijke werk net zo belangrijk werd als hun individuele werk.
Ze gingen werken in verschillende velden, zoals poëzie, textiel, interieur, tekeningen, sieraden en nog zoveel meer, naast hun werk in sculpturen, schilderijen en grafiek.
In hun individuele werk zie je snel terug wat van haar of van hem is.
Sophie                   Jean/Hans
Kleurrijk              Sober
Cirkels                   Organisch
Rechte lijnen          Veel wit
Kunstnijverheid     Primaire kleuren

In de tijd van de Tweede Wereldoorlog, wanneer ze verhuizen naar Grasse in Zuid-Frankrijk, zie je dat haar werk licht en vrolijk blijft, maar Jean/Hans zijn werk wordt donkerder. Waanzinnig om te zien hoe zij beiden omgaan met het weinige materiaal dat zij vinden en gebruiken. Zoals de zakken waar het eten in wordt bewaard, wat voor hem prima materiaal blijkt te zijn om te gebruiken als schilderdoek/papier.

De laatste zaal van de prachtige tentoonstelling is gewijd aan het plotselinge wegvallen van Sophie en het zwarte gat waarin Jean/Hans valt. Hij is werkelijk lost without her. Een traan ontsnapt mij, ik zou na 33 jaar waarin Alex en ik al ‘Friends, Lovers, Partners’ zijn, ook in een zwart gat vallen. Hij gaat na haar dood haar werk nog meer gebruiken als inspiratie voor zijn eigen werk. Hij verbouwt haar werk om nieuw werk te maken, zodat hij toch nog werk heeft want van hen samen is: een eerbetoon aan hun liefde voor elkaar en voor de kunst.
Het overnemen van haar werk is altijd een controversiële move geweest van hem, ook wij hebben daar discussies over gehad. Door de expositie word ik toch milder in mijn oordeel, merk ik. Ik zie zijn verdriet en het verlies nog duidelijker dan eerst. Hij was radeloos. Het einde van de expositie valt rauw op ons dak, en we besluiten zoals altijd, maar nu met een zwaar hart en vol emoties, de expositie nogmaals te bekijken. Nu met andere ogen.
Na deze exposities ben ik nog meer verliefd geworden op het werk van Sophie, en is hun band nog inniger. Ga het zien!

Bozar, Paleis van de Schone Kunsten
Ravensteinstraat 23 1000 BRUSSEL
De tentoonstelling Friends, Lovers, Partners is nog te zien tot 19 januari 2025

Openingstijden:
Dinsdag t/m zondag: 10:00 - 18:00 uur
Maandag gesloten
Entree voor alleen deze expositie: €18,00 p.p.

Wil je meer zien? Ga dan eens naar het Arp Museum!

0 Opmerkingen

Wilhelm Lehmbruck expositie in Duisburg

5/12/2024

0 Opmerkingen

Op een prachtige dinsdagmorgen rijden wij in alle vroegte naar Duisburg voor het Lehmbruck museum, speciaal voor de tijdelijke tentoonstelling van Henry Moore “voor Duisburg", een ode aan zijn schetsen.
Klik even op de foto's om ze volledig te zien!

Natuurlijk is deze expositie het waard om dik twee uur te rijden! Alex en ik houden van musea, zoals jullie hoogstwaarschijnlijk wel weten en van ons verwachten. Hier hoort aan het einde van ons bezoek het onvermijdelijke uitje naar de museum(boek)handel bij, tot grote vreugde van Alex en grote schrik bij de kassa ;).
Zo ook deze ochtend. Van tevoren had ik een kleinigheidje gelezen over Wilhelm Lehmbruck en ik wist niet zo goed wat ik van zijn werk moest vinden. Het is niet de stijl waar ik normaal gesproken gek op ben, maar toch gebeurde er wel iets met mij. Het kwam op de een of andere manier binnen. Gedreven door de drang om samen nieuwe beeldhouwmusea te ontdekken, togen wij naar Duisburg. Niet een stad om nu lekker te gaan shoppen, maar het museum daarentegen, wat een grote verrassing. Benieuwd? Lees hier alles over het museum!

Uiteraard kon ik niet wachten tot we naar de tijdelijke expositie van Moore konden, maar in mijn ooghoek trok iets mijn aandacht, voornamelijk de architectuur en de speling van het licht. De dame achter de kassa vertelde ons dat dit gedeelte de Lehmbruck vleugel van het museum was. Zo snel als wij onze jassen in de kluisjes hadden kunnen leggen, zo snel liepen wij via het donkere gedeelte van de locatie de enorme ruimte in.
Daar begon de droom. Alsof we geraakt werden door een bliksemschicht, waren wij verliefd op het werk van de maar zo kort geleefd hebbende Duitse kunstenaar. Wat een enorme productie heeft deze man gehad, voor hij in 1919 zelfmoord pleegde. De schoonheid en puurheid van zijn schetsen in het eerste gedeelte van de zaal zijn prachtig en, zoals ik ook vertel in mijn ode aan het museum, bijzonder goed uitgelicht. Zo kan het niet anders dan dat je verliefd wordt op zijn werk!
Zodra wij uit het donkerte de grote ruimte binnenstappen, beneemt mij bijna de adem… De lichtstralen uit een grijs wolkendek op een donkere herfstdag zijn bijna magisch wanneer deze landen op de beelden van zijn hand.

Het is bizar wat kunst met je kan doen - hoe kunst je kan raken. Terwijl ik even wacht op Alex om samen te genieten van al het moois, duik ik wat verder in de herkomst van deze kunstenaar. Het verbaast mij dat er zo weinig te vinden is. Er zijn bijna geen boeken over hem, behalve tweedehands, die te koop zijn. Het vormt een schril contrast met het moois waarmee ik omringd ben. Overal en op elke site die ik op mijn telefoon bezoek, wordt hij geroemd, maar echt veel nieuwe informatie dan wat ik op de site van het museum vind, kan ik niet vinden. Toch wordt hij beschouwd als een van de belangrijkste Duitse beeldhouwers van het klassieke modernisme. Het museum is ontworpen door zijn zoon Manfred. Wat een prachtige ode aan zijn getalenteerde vader.
Bewonderingswaardig is dat Lehmbruck in zijn leven slechts 20 jaar als kunstenaar heeft gewerkt. Wel heeft hij een breed werkveld gehad, van grafiek, schetsen, tekeningen en schilderijen, tot bronzen en beeldhouwwerken.

Hij was al vroeg actief met kunst bezig. Zijn eerste periode van 17 tot grofweg 25 jaar is het vooral stilistische pluralisme waar hij aan werkt in zijn periode op de academie. Rond zijn 30ste vindt hij meer zijn sculpturale stijl, vlak voordat hij naar Parijs verhuist.
Gedurende zijn periode in Parijs is te zien dat zijn expressie verandert naar het verlengen van de ideale figuren, waardoor deze meer ruimte krijgen, wat ik zelf prachtig vind. Zijn nekken worden verlengd, de borsten worden puntiger, alles mag meer statigheid en eigenheid hebben. Dit zorgt dan ook op 30-jarige leeftijd voor zijn doorbraak! In 1911 presenteerde hij zijn geknielde figuur, een beeld dat ik wel kende, maar waar ik nooit over wist dat het van Lehmbruck was, in Parijs. Twee jaar later is hij de enige Duitse beeldhouwer die meedoet aan The Armory Show aan de andere kant van de oceaan; in Amerika! Gedurende zijn vier jaar in Parijs, ontdekte hij ook andere mogelijkheden om te werken. Hier ontstaat zijn drukwerk, uiteindelijk bestaande uit 5.000 vellen van meestal etsen. Prachtig grafisch werk ontstaat hier!

Zodra de Eerste Wereldoorlog op zijn einde loopt, verhuist hij vanuit Amerika terug naar Berlijn. In zijn beelden zie je nu een grote verandering plaatsvinden. De beelden worden gevoeliger, en je voelt de eenzaamheid doorsijpelen. Het maakt grote indruk om voor deze beelden te staan. Je voelt het verdriet. Je ziet hoe er behoefte is aan liefde, verdraagzaamheid, rust en, zoals omschreven wordt, innerlijke vrede. De melancholie is zo voelbaar dat de ruimte die baadt in licht even wat donkerder aanvoelt.
Wat een bijzondere man, die maar 38 lentes jong mocht worden. Door depressies geteisterd pleegt hij in 1919 zelfmoord, ondanks alle erkenning die hij inmiddels mocht ontvangen.
Het museum beheert de meeste complete collectie van het leven en werk van deze prachtige kunstenaar, waar ik in ieder geval meer over wil leren!
Begin nu aan plannen van jouw bezoek! Het is absoluut de moeite waard. In de tussentijd ga ik nog even verder speuren naar wat ik kan vinden over deze getalenteerde man, en natuurlijk ga ik op zoek naar andere mooie exposities en musea!

Lehmbruck museum
Openingstijden:
Dinsdag t/m vrijdag 12.00 - 17.00 uur
Zaterdag, zondag 11.00 - 17.00 uur
Maandag gesloten

Entree: €9,00 per persoon

Adres:
Friedrich-Wilhelm-Straße 40
47051 Duisburg

0 Opmerkingen

Lakenhal Laat – THE ARTISTS THAT MAKE ME

De architectuur van het Lehmbruck museum

Art book van Colin Knoester

Wie zijn de jongens van De Supermarkt?

Rennen voor de laatste trein

Moore expo in Lehmbruck museum 12/11/24

Natuur

Mens

Forms of comfort

Arp expo in Bozar Brussel 10/11/24

Jean/Hans Arp en Sophie Taeber Arp expositie in Bozar Brussel
‘Friends, Lovers, Partners’

Wilhelm Lehmbruck expositie in Duisburg

Simone van Olst

Archief

Categorie

Neem contact op of kom langs:

atelier

Telefoon & WhatsApp

E-mail

Lakenhal Laat – THE ARTISTS THAT MAKE ME

De architectuur van het Lehmbruck museum

Art book van Colin Knoester

Wie zijn de jongens van De Supermarkt?

Rennen voor de laatste trein

Moore expo in Lehmbruck museum 12/11/24

Natuur

Mens

​Forms of comfort

Arp expo in Bozar Brussel 10/11/24

Jean/Hans Arp en Sophie Taeber Arp expositie in Bozar Brussel‘Friends, Lovers, Partners’

Wilhelm Lehmbruck expositie in Duisburg

Simone van Olst

Archief

Categorie

Neem contact op of kom langs:

atelier

Telefoon & WhatsApp

E-mail

Forms of comfort

Jean/Hans Arp en Sophie Taeber Arp expositie in Bozar Brussel
‘Friends, Lovers, Partners’