Hoe Henry Moore beeldhouwen opnieuw vormgaf

Henry Moore, een van de meest invloedrijke beeldhouwers van de twintigste eeuw, stond bekend om zijn monumentale sculpturen waarin de menselijke vorm op abstracte wijze werd verbeeld. Wat begon als een realistische studie aan de kunstacademie, groeide uit tot een levenslange zoektocht naar de essentie van vorm, ruimte en emotie. De abstractie bood Moore niet alleen artistieke vrijheid, maar gaf hem ook de ruimte om universele thema’s als rust, veerkracht en verbondenheid te verbeelden.

Van klassiek realisme naar persoonlijke taal
Moore begon zijn carrière met een klassieke kunstopleiding waarin realisme en technische precisie centraal stonden. Maar al vroeg raakte hij gefascineerd door niet-westerse kunst: de krachtige eenvoud van Afrikaanse maskers, de symboliek van pre-Columbiaanse beeldhouwwerken, de ritmiek van Oceanische vormen. Deze invloeden vormden het begin van zijn geleidelijke overgang naar abstractie — een pad dat hem hielp zijn eigen artistieke stem te vinden.

Vorm als vertaling van gevoel
In Moore’s werk wordt abstractie nooit kil of afstandelijk. Integendeel: juist door te abstraheren wist hij diepe menselijke emoties te vangen. Zijn beroemde Reclining Figures zijn hier het perfecte voorbeeld van. Liggende figuren, soms ontdaan van herkenbare anatomie, maar altijd doordrenkt van rust, kracht en verbondenheid met de aarde. Ook in zijn Family Groups laat hij zien hoe abstractie gebruikt kan worden om relaties en bescherming tastbaar te maken; zonder overbodige details, maar met maximale zeggingskracht.

Materiaal als medespeler
Moore’s liefde voor materialen speelde een grote rol in zijn abstracte benadering. Of hij nu werkte in hout, brons of steen, hij liet zich leiden door de eigenschappen van het materiaal. De natuurlijke texturen, nerven, breuken en weerstanden kregen allemaal een plek in zijn beeldtaal. Het resultaat? Organische vormen die lijken voort te komen uit de natuur zelf, maar toch onmiskenbaar menselijk aanvoelen.

Abstractie als vrijheid
Voor Moore was abstractie geen stijlkeuze, maar een vorm van vrijheid. Weg van academische regels en de illusie van perfectie, richtte hij zich op de essentie: massa, ruimte, spanning en stilte. Zeker na de Tweede Wereldoorlog, waarin hij als oorlogstekenaar het leed van mensen in schuilkelders vastlegde, werd zijn werk nog expressiever. In plaats van directe weergave zocht hij naar tijdloze symboliek — beelden die iets universeels raken.
​

Zelf ervaren? Stap in de voetsporen van Moore
Ben je als beeldhouwer of kunstliefhebber geïnspireerd door Henry Moore’s werkwijze? Dan is de workshop In de voetsporen van Henry Moore van beeldhouwer Simone van Olst een absolute aanrader. In deze verdiepende workshop onderzoek je hoe abstractie een brug kan slaan tussen gevoel en vorm. Je leert kijken, schetsen, abstraheren én durven maken — precies zoals Moore zelf deed.